Mamy nadzieję, że wkrótce podamy aktualne terminy nowych seminariów online

"Ciało, które się uczy" - zapożyczyliśmy od tytułu książki Eleny Simonetta, psychologa, psychoterapeuty, psychotraumatologa, psychologa rehabilitacji psychiatrycznej, europejskiej konsultantki EMDR, terapeuty sensomotorycznego.

Począwszy od analizy wieloczynnikowej trudności w uczeniu się, ukazuje w niej jak aspekty poznawcze tych trudności powinny zostać określane i opisywane za pomocą terminu, który lepiej go wyraża: dysgnozja.

Ścisły związek dysgnozji z traumatycznymi konsekwencjami stylów przywiązania lękowego i zdezorganizowanego prowadzi badaczy do ujmowania dysgnozji często jako prawdziwej trudności w uczeniu się, i jako jednej ze strategii kontrolujących, które ze swej strony są sposobami przystosowania się do traum przywiązaniowych.

Czytaj więcej

UWAGA

Po dłuższej przerwie miło nam poinformować o tym, że wznawiamy cykl seminariów na ten temat. Seminaria wzbogacamy o to, co nowego do tej dziedziny wniosła teoria Porgesa

Seminaria będą o tym, co dzisiaj uznaje się za traumę chroniczną, albo złożoną i nowych podejściach terapeutycznych do jej terapii.

O nowych datach seminariów on line, które planujemy na jesień br. poinformujemy wkrótce, przedstawimy też nowych prowadzących. 

Odbędą się on line i poświęcone będą zdefiniowaniu tego, jakie sytuacje mogą być potencjalnie traumatyczne, kiedy uruchamiają one mechanizmy traumatyzacji oraz przedstawienie tych mechanizmów. Mówić będziemy o tym, co nowego w zrozumienie traumy i dysocjacji oraz samego przywiązania wnosi teoria poliwagalna Porgesa. Mówić będziemy o symptomach wczesnej traumy relacyjnej (i dlaczego system motywacyjny przywiązania jest tak ważny) w kryteriach diagnostycznych DSM5, wskaźnikach traumatyzacji; dysocjacji i jej formach, terapii skoncentrowanej na ciele i opartej na mentalizacji. 

Czytaj więcej

UWAGA !!! TERMINA SEMINARIUM ZOSTAŁ PRZENIESIONY NA 3 GRUDNIA

Seminarium zostanie powtórzone 19 listopada w godz. od 20.00 do 22.00 

Link do formularza rejestracyjnego tutaj

Koncepcja interpodmiotowości jest bardzo ważną koncepcją dla zrozumienia rozwoju dziecka. Tak w kierunku zdrowia, jak i psychopatologii. Jest też ważną koncepcją dla zrozumienia procesu psychoterapeutycznego.

Czytaj więcej

Fundacja Przyjaciele Martynki i Centrum Psychologii Relacyjnej zapraszają  na szkolenie:

PSYCHOTRAUMATOLOGIA DZIECI, MŁODZIEŻY I DOROSŁYCH

TRAUMA - INTERPODMIOTOWOŚĆ - REZYLIENCJA - te trzy koncepcje będą filarami naszego szkolenia z psychotraumatologii.

Najbliższe miesiące upłyną nam pod znakiem zmierzenia się z taką problematyką. Jak powiedział - znany już niektórym dr Giovanni Tagliavini - nasz stosunek do relacyjnej traumy jest często dialektyczny i oscyluje pomiędzy dwoma biegunami - oskarżycielskim vs uniewinniającym. Są ci, którzy oskarżają o konsekwencje traumy (zwłaszcza, gdy konsekwencje te trwają lata, albo ujawniają się po latach) samą ofiarę tejże traumy i tacy, którzy tą traumą wszystko chcieliby wytłumaczyć, zrzucając wszystko, co w życiu ofiary się wydarza na traumatyczne wydarzenia - często z dalekiej przeszłości. Jest jeszcze jedna kategoria ludzi, która jakby problem wczesnej relacyjnej traumy omija wielkim łukiem (zaczynając od dziadka Freuda), jest dla nich samych być może zbyt bolesnym podjęcie tematu i niczym dzieci twierdzą, że jak problemu nie widzę, to on nie istnieje (pewnie nawet znajdą uzasadnienie w koncepcjach filozoficznych).

Fundacja proponuje tym, którzy - metodą greckiego złotego środka - nie mają ochoty pomiędzy biegunami oscylować, szkolenie na temat psychotraumatologii okresu rozwojowego. Mottem tegoż seminarium niech będą słowa ciągle dr Tagliavini wygłoszone na seminarium w Warszawie: "Funkcją umysłu człowieka jest przede wszystkim integracja. Jeśli ta integracja jest z powodu traumy uniemożliwiona (dysocjacja jako dys-integracja czyli brak integracji ) świadomość będzie w nieskończoność próbowała podjąć swoją najważniejszą funkcję - integracji. Zadaniem profesjonalistów jest wspieranie tych prób". Kiedy traumę relacyjną analizuje się przez pryzmat teorii przywiązania jej konsekwencje jawią się zupełnie inaczej niż opisano to w kryteriach DSM, kiedy dodatkowo analizuje się ją w świetle ewolucjonistycznej teorii motywacji Liottiego (integrującej m.in. tak teorię przywiązania, jak i teorię poliwagalną Porgesa) i zrozumie się funkcjonowanie strategii kontrolujących symptomy dysocjacji wyglądają zupełnie tym bardziej inaczej niż w kategoriach DSM. 

Czytaj więcej